Współczesny system edukacji stoi przed wieloma wyzwaniami, obecnie zarówno podstawa programowa jak również jej realizacja bazuje na ujednoliceniu i standaryzacji ucznia, jego wiedzy i umiejętności. Niestety z równania do dołu, coraz niżej wynika wiele komplikacji, bowiem brak wymagań wobec uczniów powoduje rozleniwienie u zdolniejszych oraz frustracje u słabszych.

Nie można nauczyć klasy o zróżnicowanym poziomie zdolności poznawczych niczego. Konieczna jest indywidualizacja pracy z uczniem, dostosowanie tempa nauki, formy nauki, czasem także pomocy dydaktycznych do każdego dziecka z osobna. Taki model edukacji jest sztandarem metody Marii Montessori.

Metoda ta szybko znalazła wielu zwolenników pośród rodziców, którym zależy na rozwijaniu swoich dzieci, wartościowej edukacji, powstało mnóstwo placówek Montessori zwłaszcza na poziomie edukacji przedszkolnej i wczesnoszkolnej, jednak czy nie jest to przeciwstawny biegun?Maria Montessori nauczała, iż dziecko ma prawo do indywidualności i wszechstronnego rozwoju, a nauczyciel i rodzic winni zapewnić mu odpowiednie warunki do realizacji swoich zainteresowań i poznawania świata. Należy pamiętać, iż nauka Montessorii to nie tylko praktyczne pomoce, zwykle urzekające swoją praktycznością i walorami edukacyjnymi, zabawy sensoryczne, ale również swego rodzaju filozofia życia oparta na szacunku do dziecka, bliskości i wsłuchiwania się w potrzeby dziecka oraz podążaniu za nim.

Mimo iż metoda wychwalana jest przez pedagogów, psychologów i samych rodziców to nie jest wolna od wad. Zasadniczą wadą jest egocentryzm jaki powoduje u dziecka i pułapka w jaką łatwo jest wpaść wychowawcom dziecka. Metoda zakłada iż dziecko rodzi się z natury dobre i samo z siebie nie czyni zła, rodzic nie powinien dziecku się narzucać z zasadami i ograniczeniami a podążać za dzieckiem, tymczasem rodzi się pytanie jak okiełznać krnąbrnego dwulatka, który ma swoje zdanie nie mające wiele wspólnego z jego dobrem i poprawnym wzorcem zachowania, czy w ogóle w metodzie można mówić o wzorcach zachowania?